We zijn vandaag aangekomen in Kakadu NP in het noordelijke territorium van Australië, we hebben de weg van Point Stuart naar Cooinda genomen, dit is de gravel weg het park in. We hadden al de hoofdweg naar het park (Arnhem Highway) gehad toen we vanuit Point Stuart naar Jabiru zijn gereden om te kijken wat er zoal te doen was in de omgeving. Op de onverharde weg naar Cooinda hebben we niet bijster veel gezien het is veel bush, bush en bush wat er te zien valt. Wel kwamen we wilde paarden tegen echt van die Black beauty modellen. De weg zelf was een verademing tov de standaard snelweg, er waren veel heuvels en bochten wat het autorijden juist zo leuk maakt. Ook zijn we nog door een rivier gereden waarbij het water zo’n 50cm hoog stond, nu kwam de geupgrade auto echt goed van pas :-).
In Kakadu NP zelf hebben we een 2 tal uitkijk punten bezocht waarbij de eerste ( Mirrai lookout) niet heel erg boeiend was, althans het was de klim iig niet waard.
Het tweede uitkijkpunt was een site (Nourlangie) met diverse rock art gemaakt door de Aboriginals, hier was het uitzicht zeer zeker wel de klim waard echter waren er hier weer heel erg veel vliegen die letterlijk in je oren, ogen, neus en mond gingen zitten, dit was hoogst irritant en dat is zacht uitgedrukt.
In de namiddag hebben we gezwommen in het zwembad van het hotel naast ons, wij slapen namelijk in een bushtent en deze campingsite heeft geen zwembad. Gelukkig mochten we bij het hotel zwemmen, dankzij Bianca omdat ze heeft gezegd dat we dan wel geen hotelgasten waren maar we wel bleven eten. Dit was voldoende om te mogen zwemmen, en dat was heerlijk met de 38 graden hier.
De 2de dag hebben we een dag excursie gedaan naar Arnhemland een stuk grondgebied volledig in het bezit van de Aboriginals.
We werden half 9 bij de receptie opgehaald en na een laatste korte stop in Jabiru zijn we dan op weggegaan naar Arnhemland, het is grappig want met het oversteken van de rivier ben je ook gelijk in het Aboriginal land van Australië. De weg vervolgt zich onverhard verder maar dan met uitgestrekte landschappen en veel rots partijen op de achtergrond. Het schijnt dat dit gedeeldte zo’n 19500 hectare groot is en er zijn maar een paar wegen op de kaart.
Een schatting aan het aantal rotstekeningen is niet meer te tellen omdat er hier gedeeltes zijn die niet begaanbaar zijn voor ons. Er is veel heilig land, waar wij als buitenstaanders niet mogen komen, laat staan fotograferen. Het is zelfs zo dat ze geloven dat wanneer je een foto neemt van een begraafplaats dat je dan een geest oproept die met jou meegaat en er voor zorgt dat je betrokken raakt bij narigheid. Wijselijk hebben we hier natuurlijk geen foto’s genomen.
Waar onze toer heen ging was een bepaalde steen formatie met bijzondere rotstekeningen, om dit te kunnen zien moesten we wel flink klimmen, wat niet gemakkelijk is met deze hitte. Echter in onze groep zaten een paar oudjes van boven de 70 die deze beklimming verdomt goed deden, als wij dat kunnen op die leeftijd teken ik er voor.
Een impressie van het park kan je hier bekijken.