De titel zegt het zelf al.
Het leven gaat als maar door ook al zou je graag eens stil willen staan.
Stil staan om na te denken over wat er gebeurt in je leven,
Stil staan om je dierbaren beter te leren kennen want als je doorgaat is de tijd zo om.
Stil staan om aan iedereen van wie je houd te zeggen dat je van ze houdt
Stil staan om na te gaan of je nu het gene doet wat je graag zou willen doen
Stil staan om je zelf de vraag der vragen te stellen: ben ik gelukkig.
Stil staan om . . . . . . . .
Soms heb je van die gedachten die je even kwijt moet
op een bepaald moment. Nu is een moment voor mij om mijn gedachte weer eens te uiten.
Zoals bekend is bij een aantal mensen is er sinds kort alle reden voor mij om eens stil te staan bij wat het leven betekend voor mij. En om eens stil te staan bij de mensen om mij heen.
Sinds december 2009 een ander halve week voor kerst hebben we te horen gekregen na 1,5 week naar het ziekenhuis gaan dat mij mama niet meer beter zal worden. Mijn moeder heeft een agressief kankergezwel in en om haar alvleesklier en lever zitten. Ik kan je vertellen dat toen ik dat hoorde mijn wereld stil stond.
De wereld draait dan even niet meer door je, je staat letterlijk stil want elk moment dat je nog hebt is per direct belangrijk. Alle momenten die je ooit hebt gehad waren ineens heel belangrijk, ook al had je het nooit door. Zelfs de momenten waarvan je dacht dat het niet veel betekende of niet belangrijk genoeg was, blijkt ineens juist heel belangrijk te zijn!
Zelf vind ik het moeilijk om met deze gedachte om te gaan omdat het zo dicht bij ligt. Als het iemand anders is, is het zo makkelijk om een goed woord of een gebaar te bedenken waarvan de bedenker denkt dat het goed is. Begrijp me niet verkeerd de intensie dat iemand het beste met je voor hebt is beter dan de woorden of de handelingen die deze persoon ook maar kan zeggen of doen. Maar voor de getroffen partij is het een druppel op een gloeiende plaat van emoties. Gelukkig zullen genoeg druppels ervoor zorgen dat de emoties in bedwang gehouden worden.
Gelukkig heb ik mensen in mijn omgeving waar ik mee kan lachen waar ik mijn gedachte mee kan verzetten en waar ik mezelf mee kan zijn! Mijn famillie, mijn vriendin, mijn vrienden ik ben ze allemaal dankbaar voor hun steun!
Gelukkig kan ik met mijn moeder alles bespreken wat we maar willen bespreken. angst,vreugde liefde alles is bespreekbaar. Onze gedachte over hoe het eruit zal zien na dit alles, wij zijn niet gelovig opgevoed maar we zijn wel ruimdenkend in de zin van hoe het eruit zou zien. Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat als we dood gaan we percies gaan krijgen wat we willen krijgen op het moment dat we het willen krijgen. We zijn met de mensen van wie wij houden en die van ons houden. Dit is voor iedereen heel persoonlijk en individueel maar iedereen ervaart wel de ervaring dat je bij de gene bent waarbij je wilt zijn, maar dan in jouw eigen omgeving die je zelf gecreerd hebt.
Het is misschien lastig omschreven nu en ik zal ooit nog eens proberen om het duidelijker te maken.
Voor dit moment is dit eigenlijk alles wat ik er nu over kwijt kan. Zoals ik al zei soms moet je even stilstaan bij het hier en nu.
Stil staan bij wat je maar wilt!