Sneeuwschoenwandelen en Noorderlicht

Na een goede nachtrust en uitslapen hadden we helaas het ontbijt gemist in het hotel, dus besloten we in de supermarkt lekkere broodjes, fruit en yoghurt te halen. Tijdens de wandeling naar de supermarkt zagen we een mooie roze oranje gloed van de opkomende zon. De zon komt hier deze tijd van het jaar ongeveer op rond 10 uur en gaat rond half 3 onder. We besloten deze keer eens een andere route terug naar ons hotel te nemen (we zitten in een bijgebouw wat een eind achter het hotel zelf zit). Hierdoor liepen we over idyllische mooi besneeuwde paden met besneeuwde dennenbomen en langs blokhutten en dat met de roze/oranje gloed aan de hemel, erg mooi.

Na het ontbijt, wat door kon gaan voor lunch, zijn we ons gaan voorbereiden op onze excursie van vandaag: Een sneeuwschoenwandeling van 2 uur met een gids. Dat zijn van die soort korte ski’s á tennisrackets onder je schoenen. We starten om 14:00 en de excursie zal duren tot 16:00. Helaas hebben we een vrij grote groep met allemaal Nederlanders, maar gelukkig hebben we op zijn minst 2 gidsen. We moeten eerst een behoorlijk stuk lopen naar een nabijgelegen meer met onze zware thermo overal en dikke lagen kleding en de snowshoes in onze handen.

Eenmaal bij het meer aangekomen trekken we onze sneeuwschoenen aan onder onze eigen schoenen met een beetje hulp van de gids. We besluiten een proef stukje te lopen om te wennen op de sneeuwschoenen en steken het meer over naar een heuvel (voor Nederlandse begrippen een berg). Het is even wennen maar na een paar passen merk je dat je op vlak terrein eigenlijk normaal kunt lopen behalve dan iets wijder. In diepe sneeuw op het meer zak je alsnog weg, maar met je gewone schoenen zou je waarschijnlijk nog veel meer wegzakken.

Aan de overkant van het meer wordt er gevraagd: Wie ziet het zitten om op deze sneeuwschoenen omhoog te klimmen naar de top van de hoge heuvel voor een mooi uitzicht op de ondergaande zon en wie vindt een wandeling over vlak terrein langs de rand van het meer intensief genoeg?

De helft van de groep wil het graag bij vlak terrein langs de rand houden en de andere helft wil graag omhoog naar de top. Wij behoren, ondanks dat we ons rot zweten (ondanks de -15 graden buiten) van de inspanning, tot de mensen die de uitdaging naar boven aan gaan.

Tuurlijk wij houden van avontuur en willen graag een mooi uitzicht.

Wel besluiten we 1 trui uit te trekken voor we verder gaan, want de gids geeft wel aan dat als je nu warm en zweet dat je het dan niet veel later ijskoud gaat krijgen. De ene gids (Fabiano) vertrekt met de groep naar boven en de andere groep vertrekt langs de rand van het meer. Wij komen als laatste twee in het rijtje wat naar boven gaat klimmen. We zien voor ons de hele groep moeite hebben en met hun voeten wegglijden. Het pad wat we nemen is vrij stijl. Deze groep onervaren mensen (incl. wij zelf) trapt het pad wat de gids maakte helemaal plat waardoor het voor de mensen achteraan een nog lastiger pad wordt om grip te vinden.

In het excursie centrum heeft de gids aangegeven dat we geen stokken nodig zijn. Echter een beetje steun was misschien nu wel handig geweest. Het één-na-laatste stel voor ons heeft veel moeite boven te komen waardoor we steeds verder achter op de groep raken met dit clubje van 4 personen. Ook Maico die helemaal achteraan is heeft moeite grip te vinden en zakt steeds diep weg in de sneeuw en glijd dan weer naar beneden. Het is ook beste onhandig met een zware rugtas vol zwaar fotoapparatuur en een los bungelend groot fototoestel om je nek.

De frustratie wisselt zich dan ook bij hem af met zodra we een keer ergens even op adem komen met een “wauw, wat een mooi uitzicht” en dan weer een “#@$##%$@#@, wat een rotschoenen! En wat een glijbaan heeft de rest ervan gemaakt” 🙂 . De gids bleef gewoon door klauteren zonder ooit achterom te kijken of het lukte en of iemand hulp of advies nodig had.

Na een vrij lange klim waarbij we met behulp van af en toe je aan boomtakjes op te trekken om weer wat hoger te komen, komen we uiteindelijk weer bij de rest van de groep en genieten we nog net op tijd bijna bij de top van een hot berrie juice (hete bessensap) en genieten van het prachtige uitzicht over het meer, de bossen, het dorpje Levi en zijn skipistes en de roze/oranje/blauw en groene lucht in de verte. Doordat je alleen op het gemaakte paadje kunt staan, want zodra je ernaast stapt verdwijn je knie en soms heupdiep in de sneeuw (wat de gids ook steeds overkomt wanneer hij ons drinken inschonk) kun en mag je elkaar niet inhalen. Dit betekent dat wij achteraan moeten blijven en dus ook achter dat stel wat er heel lang over doet en alles steil en glad maakt.

De gids besluit dat we nog even verder naar de top gaan wat vlakbij zou zijn en we daarna weer op dit punt waar we in een treintje onze bessensap hebben gedronken terug zouden komen. Je kon kiezen of je mee ging naar de top en als je dat niet zou trekken kon je op dit punt blijven staan, want de gids en de groep zou hier 5 minuten later na het bereiken van de top weer langs terug komen en je dan oppikken.

Maar wij wilden zeker wel mee naar de top, net als de rest van de groep, dus met zijn allen vertrokken we weer voor het laatste stukje. Echter al snel deed het stel voor ons er weer langer over en raakten we weer iets achterop, waarna we vaak nog net de laatste van de groep een bepaalde kant op zagen verdwijnen waardoor we nog net wisten wat de route was. Het stel voor ons had even een minuutje moeite op een bepaald stukje en toen ze erdoor kwamen konden wij deze hindernis nemen.

Gelukkig lukte het Bianca vrij vlot en liep verder, maar ook Maico had hier enige moeite met de zware bepakking. Hierdoor hadden we nu 2 minuutjes achterstand op de groep en omdat we bijna boven waren was het laatste stel ook nu uit zicht, maar wij dachten zodra we boven komen zien we die laatste 2 weer terug of we zien boven de groep en gids wachten tot iedereen compleet is. Bianca wacht halverwege de top en het punt waar Maico moeite heeft op Maico, maar besluit kort daarna toch maar vast even verder naar boven te gaan om te kijken welke kant de rest op is gegaan. Echter zodra ze bovenkomt ziet ze de groep niet, maar hoort nog wel iemand. Maico komt inmiddels het punt door en komt niet veel later ook boven.

We kijken rond maar zien geen groep, we lopen bij de splitsing de kant op waar de stemmen vandaag kwamen. Om een bocht zien we echter een jonge vrouw met een jonge herder/husky die ze aan het trainen is en niet ver achter haar een jonge man. Wij vragen of hier net een groep gepasseerd is. “Een groep? Nee niet gezien antwoord het stel”. Dan moet de groep dus de andere kant op zijn gegaan bij de splitsing. We staan bovenop, maar zien en horen niemand. We besluiten de andere kant te proberen, maar al snel blijkt dit een steile weg naar beneden te zijn i.p.v. richting de top. We hebben het idee dat dit ook niet de route is en zijn enigszins gefrustreerd dat de gids nergens te bekennen is. We roepen hard: “Fabiaaaanooooo” en “Hello group????”. Dat moeten ze toch horen in deze stilte en vanaf deze hoogte… Maar er komt geen reactie… “Nou laten we dan maar teruggaan naar dat stuk waar we zojuist gedronken hebben want daar zouden ze langs terug komen” besluiten we.

We zeggen ook tegen elkaar: “lekker dat ze even wachten en wat een slechte gids dat hij nooit omkijkt”. We besluiten ook dat als hij zo terugkomt dat hij nog mooi even met ons naar de top mag gaan, aangezien wij de wil hebben en het ook makkelijk qua conditie aankunnen, maar nu nèt niet helemaal bereikt hebben omdat hij er niet is om ons de weg te wijzen of instructies te geven hoe je een bepaald punt door kunt komen als het al helemaal glad getrapt is.

Na wat zoeken boven of we misschien andere verse sporen zien of dat we ergens iemand zien lopen (maar steeds dicht genoeg bij het pad waar de groep weer langs terug zou gaan zodat we ze moéten kunnen horen zodra ze terugkomen) besluiten we terug te gaan naar het afspreek punt. We passeren opnieuw het stel met de jonge hond die in de sneeuw zijn gaan zitten om de puppy even uit te laten rusten voor ze aan hun tocht naar beneden beginnen.

Ze vraagt of wij de groep hebben gevonden en wij antwoorden van niet. Ze geeft aan dat ze het vreemd vindt, want ze heeft niemand gezien en vraagt hoe groot de groep is. Wij geven aan dat het toch zo’n 12 mensen plus een gids was. Wij vragen of zij ze ook niet terug hebben zien langskomen en zij antwoorden negatief. We geven aan dat we dan maar gaan wachten op de plek waar hij terug zou komen en anders terug naar beneden proberen te gaan ook al hebben we nog geen uitleg gehad hoe dit veilig te doen.

We lopen verder en we horen het stel achter ons in het Fins overleggen. Na een kort stukje komt ze ons achteraan en vraagt wat de naam van ons excursie bedrijf is, want dan gaat ze deze toch maar even bellen voor ons. Ze belt naar het bureau (waarschijnlijk het verkooppunt) en deze medewerker geeft aan dat ze met een paar minuten zullen terugbellen. Zij moeten waarschijnlijk contact opnemen met het pand waar de excursies vandaan vertrekken en waar de gidsen werken.

Het stel biedt ons een lekker chocolade koekje aan en besluit met ons mee alvast naar beneden te lopen totdat ze teruggebeld worden. Ze stellen zich voor als Rosa en Wille en de speelse puppy van 11 maanden heeft Sizou. Sizou springt speels in het rond en verdwijnt steeds bijna helemaal in de diepe sneeuw om dan weer enthousiast boven te springen en naar sneeuw te happen, gelukkig heeft hij een hesje aan om hem te herkennen in de sneeuw.

Rosa biedt Bianca haar stokken aan om de tocht naar beneden wat makkelijker te maken, want op steilere stukken is het toch elke keer bijna onderuitglijden. Dan komt er een heel steil stukje en Maico glijdt onderuit en valt bijna boven op Sizou, maar het gaat net goed. Maico glijd een paar meter naar beneden om vervolgens tot stilstand te komen naast een paar bomen en langs het pad. Daarna vallen ook Bianca en Rosa op hetzelfde stukje, maar eenmaal tot stilstand en alles heel gehouden moeten we lachen omdat het best leuk glijden was.

Het begint ondertussen al flink donker te worden en we zijn bezweet en vermoeid maar goed gemutst gaan we door naar beneden. Eenmaal aangekomen beneden is Fabiano teruggekomen om ons op te halen en staat aan de rand van het meer te wachten. Deze eerste klas slechte gids heeft niet eens door gehad dat we weg waren. Wat mij niets verbaast aangezien hij niet omkeek en kennelijk ook niet kan tellen.

Bianca en Maico zeggen tegen elkaar dat de gids het geld absoluut niet verdient en dat Rosa en Wille dit maar moeten gaan krijgen van het kantoor. Waarop de gids aangeeft, ach jullie zijn gelukkig heelhuids teruggekomen. Nou dat is een excuus van helemaal niets natuurlijk.

Woest lopen we met de gids en Rosa en Wille terug naar het dorp toe. Halverwege verlaten Rosa en Wille ons en moeten we nog een flink stuk met de gids oplopen, waarbij hij maar probeert om zijn fout heen te praten. Maar excuses horen we niet wel smoesjes. Bij het kantoor wijst Fabiano aan welke kant ons hotel op is en nadat hij ziet dat we geen aanstalten maken weg te gaan zegt hij schoorvoetend “…of die kant kun je op naar het kantoor om de manager te spreken”. Wij besluiten met de manager te praten. Na onze uitleg waarin we aangaven dat we vonden dat we geen tour met gids hebben gehad, gaf de manager aan ons geld terug te storten voor deze excursie. Nou dat moeten we eerst nog maar eens zien. Wel kregen we van hem een gemeend excuus en nog een tip om later op de avond het Noorderlicht te gaan bekijken bij een ander meer als dat we deze middag hebben gezien.

Na een korte hap en koud van de kou en zweet besluiten we toch nog even de plek welke ons is aangedragen op te zoeken. Het is rond 22:00 uur en het weer is helder! En jawel hoor net buiten de stad waar de lichten minder zijn zien we de eerste streep groen. Snel lopen we door en eenmaal aangekomen pakken we snel de camera erbij. En dan is het genieten geblazen. Een paar mooie foto’s verder en wat gespeeld te hebben met licht gaan we voldaan naar de kamer terug.

Nou ja voldaan… we willen meer zien dus besluiten we om 02:00 weer te gaan kijken bij een ander meer. Maar helaas daar was niets meer te zien.