Na zo’n 6 uurtjes slaap, ging de wekker voor onze eerste winter wonderland excursie. Het was vandaag -15 graden dus goed te doen. Dik ingepakt schoven we nog aan voor een vluchtig ontbijtje, voordat we naar onze excursie bureau liepen. Daar aangekomen werden we nog voorzien van een volgende dikke laag kleding en toebehoren, waarna we met ons kleine groepje (gelukkig alleen een ander Nederlands stel, onze gids en wij zelf) met bivakmuts en helm voor het eerst op onze sneeuwscooters gingen zitten.
Na een korte uitleg van de sneeuwscooter en de handsignalen naar elkaar gingen we op pad. Al snel na de eerste paar iets wat onwennige bochten kwamen we terecht in het Winter Wonderland wat we altijd op tv en de plaatjes hebben gezien. Wat mooi zo’n wit onaangetast sneeuwtapijt met van die dikke lagen sneeuw op elke tak. Prachtig!!
Maar je kunt niet te veel opzij kijken, want er moet ook goed opgelet worden, je bestuurt immers met een best hoge snelheid een sneeuwscooter voor de vrij smalle bosweggetjes.
Eenmaal op het meer aangekomen gaat het gas er nog iets meer op. Wat een gaaf wijds uitzicht over de vlakte met aan de zijkanten in de verte besneeuwde dennenbomen. Het daglicht is ook een beetje magisch, anders dan in Nederland.
Na een tocht komen we aan bij de rendierfarm. We parkeren de sneeuwscooters en hier ervaart Bianca voor het eerst dat haar aangemeten overal toch echt veels te groot is. Bij het afstappen blijkt het kruis tussen de knieën te zakken en dat zorgt voor het eerste pijnlijke hilarische moment in de sneeuw: met zo’n laag kruis komt het been natuurlijk niet over de scooter heen en daar ligt Bianca na het stoten van haar knie op de grond. Au! Haha dat zal vast niet de enige keer zijn dat een van ons onderuit gaat in de sneeuw. Hoort er een beetje bij he? 😉 Een paar uitglijders hebben we gisteravond nog met moeite op kunnen vangen, het moest toch een keertje gebeuren. Maico heeft niets door en een handje kan Bianca dus wel vergeten, dus aan de sneeuwscooter krabbelt ze lachend weer omhoog, op naar de rendieren 🙂
We komen aan en er staan een Fin in mooi kleurig fins outfit ons op te wachten met 2 rendiersleeën. Op de slee een romantisch rendiervelletje en daar gaan we voor een kort rondje op de rendierslee door net zo’n mooi winter wonderland als we op de heenweg hadden gezien. We kijken achterom en zien daar het vrolijk uitziende hoofd van het rendier van de slee achter ons met ijs en sneeuw op zijn snuit. Wat is dit leuk! Wat een schattige dieren zijn het.
Na het helaas veel te korte rondje over de rendierfarm mogen we de rendieren nog bedanken door ze te voeren. Je legt het voer (soort mos achtig spul) op je platte hand en de rendier eet het er zo vanaf. Grappig hoe ze eten. De rendieren kunnen niet bijten werd nog gezegd, of althans corrigeerde de gids zich, ze kunnen wel bijten maar ze missen kracht in de kaken dus het doet niet zeer. Waar we echter wel al snel achter kwamen was dat de gids vergeet te vertellen dat het gewei van een rendier wel hard kan aankomen. Dit prachtige fluwelen gewei staat mooi recht op zijn hoofd, tot dat de rendier zijn hoofd buigt om het eten van je hand te pakken. Bianca ontwijkt net het eerste gewei en heeft dus door dat je je best moet blijven doen bij het voeren die te ontwijken, want het rendier “vergeet” dat hij je daarmee mept als hij voorover bukt of opzij kijkt etc.
Na een paar keer voeren is het Maico’s beurt en hij komt er ook al snel achter dat hij weg moet duiken voor het gewei als zijn schouder een keertje wordt geschampt. Na dit leuke maar wat onhandige voeren van de rendieren kijken ze je nog zo schattig aan van “was dat alles?” en dat snuitje/mondje ziet er zo snoezig uit dat Maico dacht, dat moet ik toch een keer geaaid hebben. Maar voordat zijn hand het snuitje aanraakte ging het gewei in Maico’s gezicht en vloog de bril door de lucht de sneeuw in. Slecht plan! Onhandig zo’n gewei waarmee je iedereen om je heen onbewust slaat. Gelukkig was de bril nog heel en Maico is weer een ervaring rijker 🙂
Na nog wat fotootjes bij wat andere rendieren op de farm achter een hek besloten we de gids en het andere stel op te zoeken die inmiddels binnen bij de open haard met een Finse bessensap of warme chocomelk en Finse rol (zoet broodje) zaten op te warmen. Na een gezellig praatje was het tijd voor de terugreis op de sneeuwscooters. De kleding ging weer aan en de bivakmuts en helm weer op. De terugweg durfden we iets harder omdat we inmiddels meer aan de sneeuwscooter waren gewend. Midden op het meer zagen we de zon vlak boven de horizon en maakten we een stop om daar een foto van te maken. Binnen een paar minuten was de zon al niet meer zichtbaar en reden we het laatste stukje terug naar Levi. Dit was een geslaagde excursie.
Eenmaal bij het excursie gebouw gaat het wat chaotisch. Terwijl er een enorm grote groep binnenkomt waardoor je je bijna niet meer kunt omkleden of keren, moet Bianca nog een andere overal passen die ze meekrijgt voor de overige excursies deze week. Normaal neem je dezelfde mee, maar aangezien de overal die zij heeft gekregen een paar maten te groot is wordt er toch maar een ruil gedaan. Maico pakt ondertussen zijn overal in in een plastic tas waar we de spullen voor deze week in mee krijgen.
Wanneer we bijna klaar zijn het gebouw en de drukte te verlaten vraagt Bianca aan Maico of ze haar muts uit de rugtas mag aangezien we de kou weer in gaan. (Toen we weggingen bij de blokhut waar we wat dronken bij de rendierfarm had Bianca deze muts namelijk op tafel gelegd, net als haar handschoenen en overal toen ze even naar het toilet ging. Toen ze van het toilet terug kwam zat aan dezelfde tafel ineens een grote groep Russen en Maico en de gids zaten met Bianca’s spullen op een bankje bij de deur te wachten.
Bianca trok dus de overal en wanten weer aan en ging er vanuit dat Maico de muts weer net als de heenweg in zijn rugtas had gestopt omdat je deze bij het scooterrijden niet op kan, je moet namelijk een bivakmuts en helm op). Wanneer Maico aangeeft geen idee te hebben van een muts bedenken we ons dat deze dan kennelijk bij het oppakken en verplaatsen van de spullen door Maico met de gids op de grond moet zijn gevallen in de blokhut ofzo).
We bellen de rendierfarm en deze geven aan dat ze hem inderdaad hadden gevonden en dachten dat de muts van de Russen was en hebben de muts meegegeven in hun touringcar. Vervolgens moeten we de komende tijd spenderen met het zoeken naar de muts. Eerst naar een infobalie van het excursiebureau van de touringcar en daarna werden we weer naar een ander filiaal gestuurd aan de andere uiterste kant van het dorpje. Inmiddels begon het ook nog te sneeuwen. Best vervelend zo zonder muts en met een zware plastic tas vol spullen…
Halverwege onderweg naar het andere filiaal bedenkt Bianca ineens iets veel belangrijkers nog dan de muts: Shit! Door het wisselen van de overal in de drukte zonder ruimte en de chaos van de verdwenen muts is ze vergeten de zakken leeg te halen. Daar zit de portemonnee met alle pinpassen en contant geld en het rijbewijs nog in!! Het was er ontzettend druk en misschien is die overal inmiddels alweer verhuurd! We besluiten op te splitsen en elkaar bij het hotel maar weer terug te zien: Bianca gaat op zoek naar de verdwenen muts en Maico gaat op zoek naar de verdwenen portemonnee en het rijbewijs!
We hebben het beiden warm van het rennen in die winterbepakking, maar gelukkig vinden we allebei de spullen weer terug en komen we elkaar onderweg weer opgelucht tegen. Als we bijna weer bij elkaar zijn draait Bianca echter nog even om en loopt weer terug waar ze vandaan kwam: “Sorry, ik had het warm en had mijn sjaal even afgedaan… die zie ik nu daarginds nog in de sneeuw liggen, kennelijk laten vallen, dus ik loop nog even terug” 🙂
Daarna gaan we terug naar ons hotel en even een kop thee op de kamer drinken. Het begint al donker te worden buiten rond 2 uur a half 3 en dus slaat ook de moeheid toe zeker i.c.m. de buitenlucht. Na even de oogjes dicht gaan we rond avondetenstijd nog even langs de verlichte skipiste op zoek naar het nr. 1 restaurant in Levi. Hier is alleen keus uit rendiervlees. We nemen de rendiergehaktballetjes in cremesaus en de rendierstoof op een panini. Maico geniet ervan, terwijl Bianca het rendiervlees niet lekker blijkt te vinden en zich bij gebrek aan ander eten maar op de patat stort, wel lekkere patat.
Daarna gaan we terug naar ons hotel, morgen staat ons een intensieve sneeuwschoenwandeling te wachten op van die tennisracket achtige dingen onder je schoenen. Wij zijn benieuwd wat die dag ons weer brengt…
Nou toch maar weer spannend
Waren de hersenen teveel afgekoeld? Gelukkig alles weer voor elkaar.
Wat een prachtige foto’s weer Maico, ziet er mooi uit daar. Misschien toch nog te vermoeid dan vergeet je van alles en fijn dat jullie weer door kunnen, op naar het volgende avontuur!