Vandaag stonden we vroeg op voor een goed ontbijt en dan met de taxi naar de bus-terminal voor onze 3 uur durende rit naar de volgende stop in deze reis: Potosi, ’s werelds hoogste stad volgens de reisgids.
Helaas vonden de darmen de excursie van gisteren minder geslaagd (het broodje? Het water? De zieke medereiziger die ons heeft aangestoken, zeg het maar…) en enigszins minder fit vertrekken we voor de lange rit. Gelukkig hebben de darmen zich die 3 uur rustig gehouden en komen we aan in Potosi waar we een taxi nemen naar ons hotel. Het is een 4 sterren hotel en mooi ruim… maar wel 4 sterren in Zuid Amerikaanse maatstaven J maar een prima hotel. Wanneer we uit het raam kijken wat voor uitzicht we hebben zien we een schilder eng hoog tussen een soort gammele constructie en de dakpannen hangen om het schilderwerk aan de buitenkant bij te werken. Verder een hoop elektriciteitskabels boven een drukke lawaaierige weg met bouwvallen langs de kant (het straatbeeld in elke straat hier in Bolivia J met soms ter afwisseling een enkele loshangende elektriciteitskabel tot op de grond).
Maico besluit eerst even zijn ogen te sluiten op bed, want je merkt toch wel dat je hier op hoogte zit:
Hoofdpijn, licht in het hoofd, lichtelijk misselijk en elke stap voelt tien keer zo zwaar zowel in de longen als de spieren. Je schijnt hier ook maar 50% zuurstof te hebben en je lichaam moet zich hier aan aanpassen m.b.t. de rode bloedlichaampjes. Dit i.c.m. met de toch al minder fitte darmen maakt dat we ons vandaag niet topfit voelen en het maar even rustig aan doen.
Potosi een stad op hoogte
Na wat rust in de hotelkamer zijn we toch maar even Potosi gaan bekijken. Met de taxi rijden we naar de stad en terwijl de chauffeur Zuid-Amerikaanse muziek op zijn auto radio heeft op staan bekijken wij vol verbazing iedere keer weer vanuit de taxi het Zuid-Amerikaanse straatleven. Het is net als in de film zo armoedig ziet alles eruit en zo’n drukte is het op straat. Auto’s kris kras door elkaar, ontelbaar veel mensen langs de kant, veel en harde muziek, het blijft een bijzonder gezicht. Terwijl we de mensen van Potosi bekijken denken we aan het artikel in de reisgids over de Tinku festivals die ze in dit mijnwerkersstadje en omliggende dorpen 5x per jaar houden. Dan gaan ze de straten op en elkaar met stenen bekogelen en hoe meer de drank vloeit hoe meer de gevechten op lopen (dit zou zijn om de diverse goden te eren d.m.v. offers en om de geschillen van het afgelopen jaar uit te vechten). Hierbij gebruiken ze ook wapens als zwepen en stenenslingers. Hierbij vallen geregeld doden en dat mag dan tijdens zo’n festival… toch een raar volkje… doe ons dan maar het dagenlange dansen en feesten en vuurwerk in Sucre 🙂 .
De San Francisco kerk
Na een kort ritje hebben we ons af laten zetten bij de San Francisco kerk. Hier kwamen we precies op tijd aan voor de rondleiding van 16:00 uur. We werden rondgeleid door een vrolijke Boliviaanse jonge vrouw en de enige andere in de groep was een vriendelijke Braziliaanse jongen. Al snel gingen we via wat smalle trappetjes het dak op. Het leek net Assassins Creed voor de computerspel kenners onder ons. Je loopt over de smalle platte nok van het dak naar een torentje waar vandaan je een mooi uitzicht over de hele stad en de bergen hebt. Het is hier wel wat kouder vanwege de hoogte als het warmere Sucre waar we vandaan komen.
Dus na niet al te lang van het uitzicht te hebben genoten liepen we weer over het dak terug de kerk in via een smal trappetje. Eenmaal beneden in de kerk kwamen 2 vrienden van de Braziliaanse jongen onze groep aanvullen (Een jongen, een meisje en een hond). Deze 2e jongen bleek erg handig want hij sprak uitstekend Engels en kon de Boliviaanse gids bijstaan als ze moeite had om ons een Engelse uitleg te geven.
We vervolgden onze tour de catacomben in. Hier hadden ze in de kelder diverse stapels met botten en schedels liggen op kleine plateautjes of in kleine nissen. Niet zoals in Europa vaak achter glas of een hekwerk, maar hier stond je er min of meer gewoon tussen. De gids en de Braziliaanse jongen legde uit dat het botten waren van de Jezuïeten die vroeger door de Spanjaarden waren vermoord en op straat werden achtergelaten. De mensen van de kerk vonden dit respectloos en hebben de botten en schedels een respect vollere plek in de kerk van San Francisco gegeven. We vervolgden de route naar een andere catacombe met weer een stapel botten en een schedel. In het duister legde de gids uit dat dit de restanten zijn van San Francisco zelf. Aandachtig luisterden we naar het half Engels/half Spaanse verhaal toen we op eens een luid soort gekraak hoorden… de gids keek verbaast op en keek richting ons groepje waar het geluid nou toch vandaan kwam…?
Het bleek de hond te zijn, die ergens op aan het knagen was. In het donker ontfutselden de 2 Braziliaanse baasjes een soort steentje uit de bek van de hond en hielden het vervolgens tegen het licht…. Oeps… dit was geen steentje… dit was een botje van de heilige San Francisco J zelf. Flink gegeneerd en alsof het een scene uit een comedy film was legde de Braziliaanse jongen op zeer komische wijze het botje terug op de grote stapel botten en schedel. Ook de gids kon toen haar lachen niet meer inhouden en we moesten allemaal flink lachen om het tafereel en de gids loodste ons de catacomben maar snel weer uit met het besef dat dit een paradijs voor honden is zo tussen al deze voor de hond aantrekkelijke botten… De hond was dan ook erg blij met deze excursie en op de vraag van de Braziliaanse jongen of San Francisco lekker was kwispelde de hond tevreden 🙂 .
Na de bezichtiging van de kerk zijn we via het centrale pleintje van de stad naar een excursie bureautje gegaan en hebben we een excursie geboekt naar de zilvermijnen met de mogelijkheid morgenvroeg nog af te bellen als we niet fit genoeg zijn.
En daarna hebben we onszelf gedwongen uit eten te gaan (beiden hadden we geen trek vanwege het niet fit zijn, maar het is juist verstandig wel wat te eten). Na ieders een half bordje weg te hebben gekregen (Bianca kip met rijst en Maico Lama met rijst) hebben we een taxi terug genomen naar het hotel om op te warmen en uit te rusten in ons heerlijke warme hotelbed (het blijft een Boliviaans formaat hé?). Hopelijk zijn we morgen dan weer een stukje fitter…
Hoi Maico en Bianca, ben begonnen met het lezen van de nieuwe avonturen. Wat een geweldig verhaal, en die hond!!!! heb er hard om gelachen. mooie reis verder.