Sneeuwpret op Mount Whistler

Vandaag hebben we eerst een beetje geluierd in onze kamer (rustig wakker worden, beetje internetten, bloggen, foto’s bewerken, spullen ordenen etc). Daarna zijn we de peak2peak gaan doen: Een aantal skiliften en gondola’s verspreid over Mount Whistler en Blackcomb mountain.

Whistler is een echt wintersportplaatsje en de Olympische Winterspelen 2010 werden hier ook gehouden wat nog te zien is aan diverse symbolen (logo Olympische spelen en mascotte’s). We begonnen onderaan Mount Whistler en gingen in een privé gondel lift in zo’n 20 minuten naar boven. Daar lagen al wat plekjes sneeuw en we konden nog na een korte wandeling verder omhoog met een open stoeltjes lift hoger de berg op, even twijfelden we omdat we er niet echt op gekleed waren en het een stuk frisser aan voelde hier op de berg, maar toch waren we nieuwsgierig genoeg om te zien wat helemaal verder naar boven ons zou brengen en namen de stoeltjeslift de kou in. Het was boven ietsjes frisser nog, maar uiteindelijk als je er 10 minuutjes rond liep wende je daar ook wel weer aan en viel het eigenlijk best mee. Maico bestelde zelfs een ijsje… brr…

Het uitzicht boven was prachtig, mooie blauwe lucht, besneeuwde bergtoppen en de stad Whistler en de meren in de diepte als een google earth plattegrond. Maico kon zich hier prima vermaken met zijn camera. Na enige tijd hierboven gespendeerd te hebben hadden we de optie uit de stoeltjes lift terug of 3 km lopen naar de gondellift. Wij zagen de paden met langs de zijkanten sneeuw en dat nodigde ons uit voor de wandeling. Gelijk een beetje training voor Maico’s Nijmeegse Vierdaagse (nog maar 47 km te gaan 🙂 ). De wandeling was erg mooi tussen hoge sneeuwwanden en we konden mooi wat energie kwijt in wat sneeuwpret. Zo hadden we schik in het maken van een sneeuwpopje, laten we hem Frosty noemen. Frosty werd al snel populair hier op de berg, elke voorbijganger kon een “aaaaaah look at that… that’s soooo cute” niet laten en wij weten zeker dat hij een ware bezienswaardigheid is geworden zodra wij hem achterlieten en op menig vakantiefoto zal verschijnen 🙂

Eenmaal weer bij de peak2peak gondel aangekomen, namen we de gondel van Mount Whistler naar Blackcomb mountain. Je kon 20 minuten wachten op een gondel met glazen bodem (aldus de tekst bij de lift) of direct op een gondel stappen zonder glazen bodem. Wij besloten niet te wachten en stapten in een normale gondel met een klein groepje dus ruimte genoeg voor ons allemaal. Achteraf was dit ook de juiste keus, want we zagen dat je dan in een volgepropte gondel moest zitten met ipv een echte glazen bodem slechts een klein vierkantje in het midden van de gondel waar je dan bij moet gaan staan om er wat door heen te kunnen zien. Ook zie je dan alleen maar de grond direct onder de kabelbaan, want alleen maar een rij gras en omgehakte bomen bevat. Het mooie van de gondel is juist het uitzicht en je zicht op de boomtoppen en bossen schuin naast je.

Dit zou de hoofdattractie zijn en al was het uitzicht best mooi echt warm werden we er niet van. De open stoeltjeslift eerder naar de top vonden we spectaculairder, maar toch geen onaardig tripje en het hoort erbij. Eenmaal aangekomen op Mount Blackcomb komen we erachter dat de lift naar de top en de gletsjer daar al om 14:30 gesloten is dus dat hebben we helaas niet gered (inmiddels is het 16:00), maar Maico geeft aan dat de berg waar de stad naar genoemd is vast de mooiste was dus dat we vast niet veel gemist hebben. We genieten nog even van het laatste uitzicht en ontdekken wat leuke “nieuwe” video functies op Maico’s iPhone waar we mee experimenteren en schik mee hebben (slow motion filmen en versneld filmen).

Daarna besluiten we de open stoeltjeslift vanaf Blackcomb mountain naar beneden te nemen. De stoeltjes lift komt het ene moment op grote hoogten en op andere momenten niet ver boven de grond (nog wel hoog genoeg om er niet uit te springen hoor 🙂 ). Net wanneer de lift vrij laag bij de grond komt zien we op een heuveltje (dus nog dichter bij) direct onder ons een beer!! Wij scheren vlak over de beer en hij heeft ons pas door als we voorbij zijn. Super cool! Zo dichtbij maar toch vanaf een veilige plek, want wandelend willen we ze niet tegenkomen, maar zo was het perfect 🙂 .

Wanneer we een aantal stoelen achter ons een groep meiden enthousiast horen gillen: bear bear bear! gaat de beer weer verder bij de skilift vandaan richting de bomen waardoor volgende mensen hem waarschijnlijk niet meer zullen zien. Wat een geluk (alhoewel de kans hier best groot is dat je ze hier tegenkomt onder de stoellift, hebben we toch het geluk dat er ook bij ons een beer precies op dat moment was).

We komen onderaan de lift aan de andere kant van Whistler waardoor we 10 minuutjes terug moeten lopen naar de stad, maar de wandeling is kort en niet vervelend, want je komt ook nog over een snelstromend riviertje/beekje. Bij terugkomst in het hotel (het was inmiddels ca. half 6) besloten we nog een bearwatch tour te boeken per landrover met een gids. Na die geboekt te hebben met vertrek half 8 besluiten we snel nog even een hapje te eten in een restaurant: The old spaghetti Factory en om half 8 staan we klaar in de hoop een goede gids te treffen die voor ons even een flink aantal beren gaat spotten met zijn lokale berenkennis. We krijgen echter een jong meisje (Laura) uit Engeland die sinds november hier vakantiewerk doet (meer als skilerares maar omdat de winter nu voorbij is doet ze berentours).

Laura scheurt de bosjes in hoog tempo voorbij terwijl ze verteld over waar ze ooit een beer heeft gezien, zoals “laatst zag ik op de deze plek een beer” en “gisteren zag ik hier rechts nog een moederbeer en jong”. Nadat het eerste uur van de twee uur durende tour voorbij is zakt de moed ons (en onze 2 andere passagiers uit California) in de schoenen. We stappen uit bij een watervalletje en stoppen zo nu en dan bij een mooi uitzicht, maar geen beren.

Laura is wel heel aardig en vertelt veel over de beren, maar ja geen beren. Ook wanneer ze andere gidsen tegen komt en overlegd met de gidsen heeft niemand een beer gezien. Toch jammer dat we niet net als in Zuid-Afrika een “David” hadden. Die man was pas een super gids (lokaal, hij was daar geboren en getogen dat zijn vaak toch de betere). David vroeg destijds “wat willen jullie zien?”. Wij hadden de hele vakantie nog geen leeuw gezien en zeiden in koor: “een leeuw als dat lukt zou mooi zijn”. “Ok, ik ga jullie leeuwen laten zien” zei David alsof het op bestelling kon en om de zoveel meter stopte hij om er zo even een aantal aan te wijzen aan de overkant van een rivier. Die man had een haviksoog, niet normaal.

Maar goed Laura uit Engeland is waarschijnlijk wat meer focus kwijt door het concentreren op het rijden aan de voor haar verkeerde kant van de weg dus meestal gaf ze ons de opdracht goed te kijken of we geen beer zagen. De bossen hier zijn zo dicht begroeit en donker dat wij hier zelf echt geen beer in gingen zien tenzij hij midden op de weg zou staan. We gingen al weer enigszins teleurgesteld terug naar Whistler toen we ineens langs de weg in de schuine berg (open veld) een beer zagen. Een niet al te grote, maar gelukkig EEN BEER op deze berentocht! Jippie! En ook precies aan de kant waar wij zaten.

Hij was vrij dichtbij en hij bleef ook een aardig tijdje zichtbaar dus hehe, eindelijk waar voor ons geld en toch nog genoten van de tour! Laura liet de andere gidsen waarvan de gasten ook nog geen beer hadden gezien (wat deze tijd van het jaar bijna niet voorkomt dat ze niets zien, dus het was een pechdagje) per sms weten waar er een beer zat. Maar toen de Landrovers van de andere gidsen arriveerden was het beertje over de heuvel verdwenen. Yes, wij zaten op de enige tour die wel tenminste nog een beer heeft gespot. Al met al een erg geslaagde dag en genoten van Whistler.

Morgen is het 1 juli en dat betekent Canada Day. Eens kijken wat deze Canadese Feestdag gaat brengen. Wij verwachten geen Koningsdaggekte, maar we gaan het meemaken op de weg naar Kamloops.