Gestrand op de weg naar Tofino

Vandaag stond ons een 4 uur durende rit (excl. stops) te wachten van Victoria naar Tofino en bij aankomst rond half 4 uur zouden we proberen nog een bear watching boot excursie te boeken voor vandaag en dan voor morgen vroeg misschien nog een whale watching tour (we verwachten hier niet snel terug te komen en zijn dol op Orca’s kijken en boottochtjes dus vandaar dat we overwegen er nog één te boeken nu het nog kan. In Zwolle wordt het lastig 🙂 ). Maar de dag liep even anders dan gepland…

Het begin

Rond half 11 vertrokken we vanuit Victoria. Ons hotel had geen ontbijt er bij in dus even buiten Victoria hebben we een afhaal ontbijtje gehaald bij de Tim Horton (croissantje met ei en bacon en een koffie) en wat getankt waarna we om 11 uur echt op pad konden. Daarna snel op weg want dan konden we eind van de dag nog iets in Tofino doen (een excursie of in elk geval het stadje bekijken en gezellig uit eten).

Na ca. 2 uur besloten we nog even een koffie te halen bij de Mc Donalds 14:15 uur voor de rest van de trip. De route vervolgt zich door een mooie omgeving tussen water (meertjes) en beken en een dicht bos en komt uiteindelijk in de Pacific Rim uit. Als je vanaf de weg het bos in kijkt, kun je niet ver kijken zo’n dicht bos is het. We geinen dat we een beer of een hert zo helemaal niet kunnen zien aankomen als die ineens de weg op zou vliegen en al snel zien we ook een waarschuwingsbordje: Don’t stop for wildlife… Hmm… zullen ze hier bedoelen dat je niet mag stoppen als je een dier vanaf de weg ziet om foto’s te maken of bedoelen ze hier dat je niet mag stoppen als er één over rent. Wij grappen hier wat over en vermoeden dat je auto in dat laatste geval behoorlijk wat deuken zal oplopen in het gunstigste geval. Al snel komen we een tegenliggende auto tegen met zijn zij-voorkant in elkaar en die auto stopt om de schade op te nemen. Die zijn niet gestopt voor wildlife zeggen we en helaas zien we een paar honderd meter verder dan ook een arm hertje aangereden op de rand van de weg liggen. Wij voelen gelijk medelijden met het hertje en willen zelf niet zo iets meemaken dus zeggen tegen elkaar dat we ons aan de snelheid moeten houden en goed moeten uitkijken. We stoppen bij wat mooie uitzichtpunten en vervolgen de rit naar Tofino.

Een eindje verderop om 15:10 moeten we ineens aansluiten in een rijtje auto’s die vlak voor een bocht stil staan. Wij kunnen door de dichte begroeiing niet voorbij de bocht kijken en vragen ons af of we stil staan voor weg werkzaamheden, of dat er wellicht een tunnel zit met éénrichtingsverkeer. Maar we hebben geen tunnel op de kaart gezien en ook hebben we geen borden over wegwerkzaamheden gezien. We besluiten te wachten met lopende motor, maar wanneer er een politieauto langs rijdt, zien we al snel de auto’s voor ons uitstappen alsof we hier nog wel een tijdje staan. We besluiten ook uit te stappen en lopen naar de bocht toe in de veronderstelling een paar mensen te zien die de weg ophouden omdat ze foto’s van wildlife aan het maken zijn ofzo, echter zien we in de scherpe bocht een vrachtwagen staan en een motor flink in de kreukels met de bestuurder onder een afgedekt kleedje. Het schijnt dat de motor (een chopper) zijn bocht net iets te ruim heeft genomen en op de tank van de vrachtwagen is geknald. Ai, dat is erg triest voor deze man en zijn familie.

De politie zet de weg af en bericht dat het misschien 3 uur kan duren, misschien 7 uur en wellicht de hele avond de weg niet meer open gaat omdat ze nu moeten wachten op de lijkschouwer en die kan er pas om 18:00 uur zijn. Daarna moet het onderzoeksteam nog de oorzaak onderzoeken, dus in het meest gunstigste geval kunnen we rond 21:00 weer de weg vervolgen. Op de vraag van velen hoe ze anders bij Tofino en dus hun hotel kunnen komen is het antwoord: “Er is geen andere weg, dit is de enige weg. Je kunt terug gaan naar het dichtstbijzijnde plaatsje 1,5 uur terug en dan wachten op bericht of de weg weer open is en dan weer 2,5 uur terugrijden naar Tofino. Een aantal mensen uit de file besluit dit te doen en het andere deel besluit te wachten omdat het anders wel een lange rit wordt en je nog een goede 2,5 uur moet rijden door het donker met al die bochtjes en hertjes. Wij twijfelen maar besluiten dan te wachten in de hoop dat het toch eerder klaar is. Wel willen we graag het hotel bellen om door te geven dat we wel komen, maar ’s avonds laat pas en of ze excursies voor ons kunnen boeken. Echter de plek waar we gestrand zijn heeft geen bereik.

We hebben het geluk dat we gestrand zijn vlak bij een reststop met 2 toilet gebouwtjes met dixies en de vele mensen maken hier dankbaar gebruik van tijdens het lange wachten. Ook zit er achter de toiletten een beekje die te bereiken is door een wild begroeid paadje, maar je kunt er komen. Diverse mensen besluiten daar een boekje te lezen op de stenen, en hele enthousiastelingen gaan het frisse water in. Waaronder Maico om een paar foto’s te nemen. Je moet toch wat hé.

De campers stallen op de weg hun stoelen uit en tegen etenstijd gaan ook bij hen de BBQ’s aan. Helaas hebben wij alleen water bij ons en niets te eten dus wij sniffen wat vleesgeuren naar binnen terwijl wij een smintje eten en ons inbeelden dat dit een lekkere steak is en daarbij hebben wij ter afwisseling van het water de hele middag een lekkere chardonnay (ook gewoon water 🙂 ). We praten wat met verschillende mensen. Zo zijn er ook 2 bandjes gestrand die een optreden hebben (met betaalde gasten) die avond om half 8 in Tofino, maar die gaan dat dus niet redden. Ook zij konden niet bellen om dit door te geven aan de organisatie, maar inmiddels zullen die wel via het nieuws vernomen hebben dat de enige weg dicht zit.

Ook raken we aan de praat met een Canadees-Pools stel (waarvan de vrouw in Nederland gewoond heeft) en zij bieden ons een cracker aan rond 7 uur waardoor we toch nog iets fatsoenlijks eten dan de smint 🙂 Erg aardig.

Rond 8 uur komt dan eindelijk het goede nieuws dat ze 1 baan gaan vrij maken en dat ze 30 auto’s per keer erdoor gaan laten. Mooi, wij horen bij de eerste paar auto’s dus wij en het Pools-Canadese stel mogen onze reis vervolgen, hopelijk is de rit dan nog enigszins in het licht en veilig te voltooien. Na nog wat wachten komt het sein en passeren wij de motor en de laatste puin en vervolgen wij toch enigszins super voorzichtig bij elke bocht onze rit naar Tofino. Op sommige plekken hing de zon gevaarlijk laag en werden we compleet verblind, maar toen we eenmaal bij Tofino aankwamen rond 9 uur en ingecheckt hadden genoten we rond half 10 van een prachtige haven met zonsondergang waar we ook weer een jongen tegenkwamen met wie we in de Zodiac hadden gevaren.

Daarna probeerden we nog wat eten te vinden, maar de meeste keukens waren al gesloten. Uiteindelijk nog in een restaurant wat afhaal kunnen regelen en om 11 uur dan eindelijk aan ons avondeten. Uiteindelijk hebben we 5 uur op dezelfde plek gestaan, maar ook al was het een verloren dag, dan hadden wij minder pech dan de man die daar zijn leven heeft verloren. En als je dan toch gestrand moet zijn dan had het niet beter gekund dan bij toiletten (hoe primitief ook) en een idyllisch beekje. Je moet er maar het beste van maken en dat hebben we dan ook maar gedaan.