Berenbootje ging uit varen in Tofino

Het is vroeg in de ochtend als we voor de receptie van ons hotel staan. En het is niet zonder een belangrijke reden, want wie wil er op zijn vakantie nou vroeg opstaan. Wat is vroeg? Om 8 uur staan we bij de receptie, op elke andere dag zou dit niet vroeg zijn. Maar we hebben vakantie en dan is het ineens wel vroeg. Maar goed de reden is vrij belangrijk want we willen nog een plekje hebben op een berentocht. En we wisten niet precies hoe laat deze zou vertrekken.

Berentocht

Na de nodige informatie te hebben ingewonnen bleek dat er nog wel plek was voor twee Nederlanders op de glazen jetboot welke langs de stranden zou gaan varen op zoek naar beren. De tocht zou om 11:30 vertrekken dus we waren nog ruim op tijd. Tijdens het boeken bedachten we ook dat de orka tocht van Victoria naar meer smaakte en daarom hebben we gelijk maar een extra tocht geboekt om walvissen te spotten. Nou is het plaatje in de excursiefolder dat een walvis met zijn bek open omhoog komt zetten om de haringen op te eten. En ik hoopte dan ook vurig om dit te mogen aanschouwen! De tekst van de excursie eindigt met dat ze hier zelden orka’s zien, dus dat is wel een grote teleurstelling voor Bianca, die toch meer wat met de orka’s heeft. Maar over de walvistocht zal ik verderop meer vertellen.

De berentocht zou een uurtje of 2,5 duren en we hadden geluk want na een minuut of 20 varen was daar beer nummer 1 een jong mannetje die het strand afstruinende op zoek naar krabbetjes onder de stenen. Het gemak waarmee deze beren een steen zo groot en zwaar om draaien is verbluffend. Je weet gelijk je plek in de rangorde. Voor zo’n steen zouden we 3 man nodig hebben die veel moeite moeten doen. En een beer doet dat met een paar teennagels… Dit mannetje volgen we een flink aantal minuten langs het strand tot de kapitein waarschijnlijk gehoord heeft dat er elders meerdere beren zijn en we deze beer weer met rust laten op zoek naar een andere beer.

Dus we varen weer een paar minuten verder en jawel daar is beer nummer 2 en even verder op beer nummer 3. Beertje 2 was een vrouwtje volgens de gids en beer nummer 3 was overduidelijk een mannetje. Veel groter als beertje 1. Het vrouwtje was wat schuw en verdween al snel tussen de takken het bos in. Het grote mannetje daarin tegen was absoluut niet onder de indruk en vervolgde zijn weg langs het strand.

Even verder op en in de richting waarin het mannetje liep zat een enorme zeearend in een boomtop met wat geluk konden we beide dieren op 1 foto vastleggen. Het geluk zat ons mee en de beer liep nietsvermoedend langs de kant van het water en door het water onder de zeearend door opzoek naar voedsel. Dit leverde natuurlijk een mooi plaatje op 🙂 .

Beer nummer 4 was ook een vrouwtje, dit werd ons maar al te duidelijk doordat er een klein welpje van zo’n 5 maanden (volgens de gids) bij rondliep. Zo speels als het welpje was zo snel was deze ook weer vertrokken. We konden er in eerste instantie dan ook maar minimaal van genieten. Gelukkig voor ons had Bianca het welpje gespot in een boomtop waar deze schijnbaar ongehinderd (maar op het zicht erg oncomfortabel) op een tak hing te kijken naar zijn moeder die de krabbetjes aan het eten was. Dus beer 4 was vergezeld door beertje 5. Ons geluk kon niet meer op!

Seals

Na het uitzwaaien van de beren die het bos weer introkken hebben we nog een korte stop gemaakt bij een rotspartij waarop een groep seals lekker lagen op te warmen in het zonnetje. Het zijn en blijven grappige dieren. Ze doen mij altijd denken aan saucijzen worsten door de manier waarop ze zich voortbewegen. Al hoef ik absoluut geen broodje zeehond te hebben. Na een laatste blik in de camera van de seals (wat overigens ook de laatste foto was, want de batterij was nu toch echt leeg) vaarden we met volle vaart terug naar de haven waar we net op tijd konden overstappen op de volgende excursie. Dit was in elk geval een leuke geslaagde excursie!

Waar is de walvis

Boottocht nummero 2 zou gaan naar de rand van de Pacific Ocean op zoek naar walvissen. En hopelijk ook een verdwaalde Orca. De schipper had een sweet spot in gedachten om naar toe te varen. Het liep echter iets anders want na een half uur varen zag de schipper een onmiskenbare waterfontein om hoog komen aan de horizon. Hij besloot de achtervolging in te zetten.

Deze achtervolging duurde een dik ander half uur en was niet echt wat je er van mag verwachten want je zag slechts in de verte een waterfonteintje van 1 seconde en als je net de verkeerde kant op keek zag je niets en hoorde je slechts de schipper zeggen: “oh daar was ie net even rechts, nu is ie weer 20 minuten onder water”. Ik heb de grijze walvis wel geteld 10x boven zien komen, Bianca een keer of 3, want haar zichtveld werd geblocked door een Engelse walvis op de boot.

En dat bovenkomen bij een grijze walvis in deze voedsel wateren is alleen een puf lucht en een ruggetje wat je door het water ziet gaan ver ver in de verte. Geen hoofd gezien. Sterker nog als je niet wist dat het een walvis was zou je het niet door hebben gehad afgezien van de puf lucht en water. Dat is de natuur, je hebt dat niet in de hand, echter vonden wij wel dat deze erg jonge crew zich meer bezig hield met de boot stil leggen en niets doen (op een gegeven moment keek niemand meer in de richting van de horizon stip genaamd “oh daar was net een walvis, je hebt hem net gemist” wat toch misschien een sein moet zijn dat we beter verder kunnen zoeken in de hoop een actievere te vinden.

Ook staken ze veel tijd en energie in een klein bootje wat onze boot achtervolgde in hun ogen. Als ze half die tijd gestoken hadden in het zoeken naar een fatsoenlijk zicht op een walvis of aan de passagiers hadden besteed had het een meer voldaan gevoel gegeven. Ook waren er teveel mensen op de boot voor te weinig zitplekken en de mensen die er waren vonden wij best irritant i.p.v. zoals bij de meeste kleinere excursies gewoon een gezellig groepsgevoel. Best wel teleurgesteld en vooral erg koud vertrekken we terug naar de haven.

We hadden gehoopt dat de schipper wat meer moeite had genomen en was doorgevaren naar de sweetspot opzoek naar meer walvissen maar dat was helaas niet het geval. Ik kan van deze tocht eigenlijk alleen maar zeggen we hebben een boottochtje gehad geen walvissen tocht. Maar goed misschien zijn we wat verwend? Al kon je aan de gezichten van de andere gasten zien dat dit wel mee viel.

Eten en de zonsondergang

Na een gezonde maaltijd van veel groente en rijst met voor Bianca kip en voor mij Zalm zat onze dag er op. Na een laatste blik op de eilanden en de zee vanuit de haven deden we nog een laatste must see aan namelijk MacKenzie beach. Het is inmiddels een traditie van ons om tijdens onze reizen even stil te staan bij wie niet meer onder ons is, zo steek ik altijd een kaarsje aan in een kerk voor mam, en maakt Bianca een mooi gebaar naar haar vader op een mooie plek in de vorm van een hartje. En een mooi gebaar was het daar in de branding van MacKenzie beach met de ondergaande zon.

Na een wat langere nachtrust gaan we op weg naar onze laatste bestemming van Vancouver Island. De plaats met de voor mij on-uitspreekbare naam: Nanaimo.

Hieronder nog een videoclip met een samenvatting van onze dag: