Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zo ver, een lang gekoesterde wens ging voor mij in vervulling. Ik had als wens dat ik een parachutesprong ging ondernemen.
En deze vrijdag was het dan zover, Bianca en ik naar Texel toe want daar moest het gebeuren:-) Bianca had de avond voorafgaand ook besloten om toch maar te boeken dus die was op van de zenuwen.
Vrijdag vroeg opgestaan om te vertrekken naar Texel de bedoeling was om 7 uur te vertekken om er tussen 10 en 11 te zijn. Nou dat was keurig gelukt we waren er om 10:20 dus mooi op tijd. Wij achterin de rij aansluiten om onze reservering te bevestigen. Bij de hangar aangekomen kregen we te horen dat we ongeveer half 1 aan de beurt zouden zijn in de 7de vlucht. Hadden we mooi even de tijd om rond te kijken en een beetje sfeer te proeven. Nadat we een bakkie koffie hadden gedronken op het vliegveld van Texel (direct naast het paracentrum), welke niet te zuipen was. Het lijkt om El Teide koffie maar dan wel de beste versie ooit! Zijn we terug gelopen naar het paracentrum om daar de activiteiten te aanschouwen dit gaf Bianca hopelijk ook een wat geruster gevoel.
Toen we omgeroepen werden was het onzelf in een pak hijsen en een harnas omdoen. Dit harnas stellen de instructeurs dus daar hoefden we ons geen zorgen over te maken. Het appepakkie van mij was eerst te klein de volgende was te krap maar ik kon er al wel inkomen dat gaf een goed gevoel. Maar te krap is ook niet lekker dus ik ging voor de 3 maal is scheepsrecht en dat was een mooie pak, het had Adriaan niet misstaan.
helemaal klaar kregen we de instructies welke inhielden dat al zouden we alles vergeten het zou nogsteeds helemaal goedkomen, heel gerustgevend het enige wat er van ons verlangd werd was genieten van de ervaring! Maar toch wel goed luisteren naar de instructies want tja misschien verteld die man iets heel belangrijks waardoor ik de ervaring kan verbeteren. Nou het was eigenlijk heel begrijpelijk en logisch wat er verteld werd hierdoor ga je vol vertrouwen het vliegtuig in. Eerlijk gezegd was ik al zo overtuigd dat ik zou gaan dat het niet had uitgemaakt wat er gezegd werd ik wist gewoon dat het goed zou zijn! Voor Bianca was dat wel even andere koek! Maar goed ook zij is het vliegtuig ingestapt.
In het vliegtuig zit je tussen de benen van je intructeur en had je een mooi uitzicht over het eiland! Wat de ervaring alleen maar mooier maakte, gelukkig hadden we ook schitterd weer! Mijn Instructeur Rutger vertelde wat over het eiland en waar wat te vinden was dit brak het de vlucht lekker en had je niet de tijd om te gaan nadenken over wat je wel ging doen. Voor mij zat Bianca met haar amerikaanse instructeur die op alle vragen een vast en goed antwoord had Yeh great! :-). Toen het deurtje opging kon ik mooi kijken hoe de mensen 1 voor 1 het vliegtuig verlieten, behalve de gene voor mij want toen was ik zelf al bezig om naar de juiste positie te gaan. Gelukkig heb ik Bianca nog wel zien vertrekken, haar gezicht sprak boekdelen je kon haar gewoon zien denken WAT DOE IK HIER! 🙂 maar toch gewoon door gaan he, echt heel erg knap van haar zeker als je beseft dat ze hoogtevrees heeft en heel erg zenuwachtig was.
Toen ik eenmaal in de deuropening zat kon ik nog naar binnen van het vliegtuig kijken naar de springers die na mij kwamen heb ze nog even toegelachen en voor dat ik het wist viel ik met 200 km/h naar de aarde toe. De eerste 3 a 4 seconden kreeg ik een beetje last van angst maar dat was al gauw over ik bedacht me namelijk dat ik dit perse wou doen en dan moest ik er ook maar van genieten. Nou dat is goed gelukt! Het was zo ontzettend gaaf en opwindend dat ik mijn vreugde de hele vrije val duidelijk uit schreeuwde! YES YES YES WAT GAAF!!!!!
Toen ging de parachute open en was het rustig. Het gevoel van de vrije val was over het was een heerlijke ervaring, het lijkt alsof je vliegt. Het gevoel van vliegen ging over in een zweefgevoel want dat is het met de parachute naar beneden toe gaan. Ik mocht zelfs nog even sturen van de instructeur, wat heel erg makkelijk was trek aan het rechter koord en je gaat rechts hoe harder hoe sneller dus ik na wat proberen het touw hard aantrekken en toen maakte we een spiraal duikvlucht die achteraf gezien ook door Bianca gezien was. Ik ben wat zwaarder en ben daarom wat eerder beneden.
Wij langzaam aan bij het paracentrum aankomen vliegen dan word alles een stuk duidelijker eerst was het allemaal puntjes want tja het is toch 1500 meter ongeveer wat je naar beneden valt en 1500 meter wat je zweeft dus dat is een hoop! Eenmaal bij de landing aangekomen wij ons klaar maken voor een gemakkelijke landing.
Eenmaal beneden kon ik gaan kijken hoe Bianca aan het afdalen was en ging landen, het zag er heel erg sierlijk uit!
Dit gaat nog een keer gebeuren dat kan ik met zekerheid zeggen!